بهترین سیستم اعلام حریق، آدرس پذیر یا متعارف؟

سیستم اعلام حریق در واقع آتش‌نشان ساختمان شماست. به تعبیر دقیق‌تر شاید این سامانه را بتوان دستیار آتش‌نشان نامید؛ این سیستم امنیتی پس از تشخیص خطر احتمالی توسط سنسورهای مخصوص با مخابره پیام به کاربر و یا ارتباط گرفتن با مرکز فوریت‌ها و احتمالاً تولید صدای آژیر از بروز آسیب جدی به ساختمان جلوگیری می‌نماید. بنابراین جزو اصلی‌ترین ابزارها در یک ساختمان به‌شمار می‌رود.

همواره دغدغه کاربران در مواجهه با خیل گوناگون برندهای یک کالا رسیدن به خریدی بهینه و با کیفیت است. کالایی که در عین حال که کیفیت مورد نظر ما را به دست می‌دهد و با مقتضیات و مشخصات نیاز ما همخوانی دارد، قیمت مناسبی هم داشته باشد و ما را به خرج اضافه نیندازد. در کنار این مقوله، باید دو سیستم اصلی اعلام حریق که آدرس‌پذیر و متعارف نام دارند را هم بشناسیم. این دو سیستم برای استفاده در شرایط و موقعیت‌های متفاوت طراحی شده‌اند و شرایط استفاده از آن‌ها هم با یکدیگر متفاوت است. در متن پیش رو تلاش شده است کاربران را با سازوکار سیستم‌های با کیفیت اعلام حریق آشنا نماییم و تفاوت انواع آن را بررسی کنیم.

گام به گام تا خرید سیستم اعلام حریق

شما در قدم اول و پیش از ورود به بازار این کالای امنیتی اعلام حریق، بهتر است از چند و چون فضای مد نظر خود به طور کامل آگاه باشید. برای مثال تعداد ورودی‌ها، مکان قرار گرفتن مرکز کنترل، تعداد دتکتورها، نوع آشکارسازها (دود، حرارت، ترکیبی، گاز، شعله) و دیگر ویژگی‌های فضای مد نظرتان. آگاهی از دتکتورها و اجزای سازنده اعلام حریق شما را در انتخاب بهترین گزینه موجود در میان سیستم‌های اعلام حریق یاری خواهد نمود.

نکته بسیار با اهمیت در این‌باره این است که کاربر پیش از اقدام به خرید، تجاری و یا مسکونی بودن مکان مورد نظر را نیز لحاظ کرده باشد. زیرا دتکتور مورد نیاز و البته نوع سیستم آدرس‌پذیر یا متعارف برای هرکدام از این موقعیت‌ها متفاوت خواهد بود.

از نظر قانون، سازنده‌ هر ساختمانی که دست‌کم دارای ۱۰ واحد می‌باشد اجبارا موظف است سیستم اعلام حریق را در موقعیت‌های مناسب کارگزاری نماید و در ضمن کیفیت و کارایی‌ این سیستم باید از سازمان آتش‌نشانی مجوزهای لازم را اخذ کند. امنیت یک ساختمان و افراد ساکن در آن ارتباط تنگاتنگی دارد با این سیستم امنیتی. بنابراین اگر سامانه را برای یک مجموعه بزرگ در نظر دارید باید به خصوصیات مخصوص آن هم توجه کنید. با ما در ادامه این مقاله همراه باشید تا تفاوت سیستم‌های اصلی این مجموعه را بررسی کنیم.

سیستم اعلام حریق آدرس‌پذیر

یک سیستم آدرس پذیر اعلام حریق، آرایه‌ای از آدرس های اختصاصی برای هر بخش را معرفی می‌کند. هر فضایی که مجهز به این سیستم و دتکتورهای آن می‌گردد، دارای یک آدرس منحصر به فرد و قابل ردیابی برای مرکز کنترل است؛ هرکدام از دتکتورها با سیگنال‌های دیجیتال ویژه‌ای برای مجموعه تعریف می‌شود تا با به‌کار افتادن‌شان، محل دقیق دتکتور مشخص شود. شما می‌توانید این دتکتور‌ها را (که می‌تواند شامل دتکتور دود، حرارت، ترکیبی شود) برای مثال در هر اتاق از یک هتل یا بیمارستان نصب کنید و یا اینکه آن را در هر یک از واحدهای یک ساختمان یا مجتمع مسکونی قرار دهید. به این ترتیب در صورت دریافت پیام حریق از سمت هرکدام از این دتکتورها، محل دقیق آن هم مشخص می‌شود که بروز خطر از واحد شماره x‌ مجتمع مسکونی یا اتاق شماره x یک هتل بوده‌است.

در یک سیستم اعلان حریق آدرس پذیر مسیر یک لوپ تشخیص حریق از مرکز کنترل آغاز می شود و بعد از گردش در ساختمان و اتصال به آشکارسازها به محل ابتدایی خود باز می‌گردد. در این حالت می‌تواند در مسیر خود تمامی دتکتورها را شناسایی کرده و به کنترل پنل اعلام کند. کنترل پنل با پردازش اطلاعات دریافتی، آن را به آژیرها اعلام می‌نماید.

سیستم اعلام حریق متعارف

نوع قدیمی‌ترِ اعلام حریق‌ها با نام متعارف یا کانونشنال نامیده می‌شوند. قیمت اعلان حریق متعارف به نسبت نوع آدرس‌پذیر به طور چشم‌گیری پایین‌تر است که این موضوع به‌خاطر تفاوت در ساختار و عملکرد آن‌ها است. همین قیمت پایین‌تر تا اندازه باعث محبوبیت آن هم شده است. در یک مجموعه متعارف اعلام حریق مسیر حرکت به شکل لوپ نیست، بلکه از یک کنترل پنل آغاز می‌شود و به ترتیب از هر دتکتوری عبور می‌کند که در انتها پس از آخرین محصول (معمولا شستی اعلام حریق) به‌اتمام می‌رسد.

در این سیستم هر بخش را با یک زون می‌شناسند که شامل تعدادی دتکتور، آژیر، ریموت سردرب و شستی می‌گردد. با تحریک هر آشکارساز در یک زون (یا برای مثال هر طبقه) بروز حریق در آن قسمت تشخیص داده می‌شود. در این حالت نمی‌توان محل دقیق بروز حادثه را تشخیص داد، اما می‌توانیم بفهمیم که آتش در کدام طبقه از ساختمان رخ داده است. در چنین شرایطی می‌توان از ریموت سردرب اندیکاتور برای هر واحد استفاده کرد. این ابزار که در بالای در هر واحد یا اتاق قرار می‌گیرد، می‌تواند نقش یک آشکارساز آدرس را هم داشته باشد.

اتصال دتکتور های اعلام حریق به دزدگیر

در بسیاری از اماکن جهت صرفه جویی در هزینه، دزدگیر هایی خریداری می کنند که قابلیت پشتیبانی از دتکتور های دودی و یا حرارت را داشته باشد. البته باید توجه کرد نوع و ولتاژ این سنسور ها با آن چیزی که در سیستم اعلام حریق استفاده می شود کمی متفاوت است و می بایست موقع خرید به این نکته که این سنسورها می خواهند به چه مرکزی اتصال یابند توجه کرد.

این کار برای اماکن کوچک نیاز به تاییدیه ندارد و نصب سنسورها صرفا جهت آگاه سازی کارفرما از آتش سوزی نصب می شود. همچنین امکان اتصال به سیستم اطفا حریق را هم ندارد.

به طور کلی سیستم دزدگیر برای این ساخته شده که نفوذ اشخاص ناشناس را به حریم ساختمان شناسایی کند و با به صدا در آوردن آژیر او را از نفوذ منصرف سازد و در نهایت با تماس گرفتن با صاحب خانه یا پلیس آنها را از این موضوع آگاه سازد.

سلب‌ مسئولیت: مجموعه‌ «دیتاجو» در تهیه‌ و تنظیم این مطلب که صرفا جنبه تبلیغاتی دارد نقشی نداشته و مسئولیتی راجع به صحت آن نمی‌پذیرد.